Poëzie
Ode aan de Eenvoud
Koud en hard,
in mijn handen, nat,
steen uit de grond,
uit het land van mijn hart.
Aanvaard jij de kilte,
de groeven, de lijnen,
die met geweld, diepe pijnen,
in de steen zijn gesleten?
Geslepen, geschaafd,
gebleekt en vermorzeld,
gerold en verweerd,
geschuurd en gebutst,
verwaaid en gebroken...
littekens,
zonder woorden,
en toch zo uitgesproken.
Aanvaard jij de pijnen,
de wonden, de lijnen,
lijnen die samen verworden,
tot het schilderij van het land?
Bergen en dalen,
zo schoon voor het oog,
maar voor de kleine steen,
bestaat geen betoog.
Schoonheid in woestheid,
is zo eenvoudig als dit,
de steen in mijn hand,
van dwergensmid.
Zie door de wonden,
langs littekens groot,
de schoonheid en wijsheid,
van 't simpele kleinood.
Want de steen bouwt de bergen,
de boom maakt het bos,
de korrel het zand,
en de planten het mos.
Eer voor de eenvoud,
een sobere ode,
lof aan de enkeling,
in plaats van voor veel,
want zie,
deze ene,
Ene, allene,
bevat ook het wonder
van het Geheel.
-Mirjam van Donselaar, 2017-
Hieros Gamos
​
​
​
Mijn vingers landen,
op warme huid,
glijden langzaam,
over zachte wangen,
langs lippen zoet,
van diep verlangen.
Strelend banen zij zich,
een weg naar benee,
als een rivier,
nemen ze mee,
een stroom van heet,
op weg naar de zee.
Brandende banen,
in een lichaam van kracht,
vloei over in mij, ik in jou,
komen wij samen,
vannacht,
onder de pracht,
van de Maan.
Laat me proeven,
ruiken, aanraken,
laat ons de liefde,
tot kosmische dans maken,
waarin Hij en Zij,
tot Eén verworden,
en in extase geraken.
Smachtend en trillend,
teder en welwillend,
breekt de energie los,
een denderende rivier
van Orde en Chaos,
Hieros Gamos
Elke kus is een gebed,
tot de Eenheid,
de schoonheid,
de heiligheid,
van het leven..
mijzelf aan jou geven,
jouw ziel met de mijne verweven,
en ons overgeven,
aan de kosmische dans,
is het ultieme eren,
van de Eenheid,
door magische samenkomst,
van Man en Vrouw,
Godin en God,
in eerlijk,
puur,
en zinderend genot.
- Mirjam van Donselaar, 2016-
Dood
Vingers, die van jou in mij,
zacht licht, een groep kraaien vliegt voorbij,
blikken kruisen elkaar.
Angst, berusting, verdriet,
alles is er ineens zomaar.
Het huis is vol maar jij bent leeg,
je wil bij me zijn maar je bent al weg,
mijn hart was al gebroken nog voor je heenging,
ik wrijf je benen in terwijl ik zing.
Ik kan niet praten,
jij ook niet,
maar je blik zegt alles wat er gezegd moet worden...
Eeuwen geleden, lijkt het,
de as van wat jij was,
kijkt vanaf de kast.
Je moet vliegen,
op de heide.
Ik zak in die vertrouwde duisternis van Hella's mantel,
in het zwarte zand van IJsland..
Verdrink in zwavelpoelen,
verhuld in de nevelen van Haar rijk.
Ik vecht niet meer.
Longen gevuld met zwavel,
doffe geluiden in de verte,
Stil,
Grijs,
Vochtig,
Mist.
Er is hier Niks.
In die Leegte vind ik mijn troost.
- Mirjam van Donselaar, 2015-
Oktober 2015
Zoveel te dragen,
eenzaamheid en pijn,
verlies en verdriet,
altijd maar sterk zijn
Zoveel is er gebeurd,
in zo'n korte tijd,
je weet de helft nog niet,
van mijn strijd
Ik breek in stukken,
tijdens de nacht,
onder het juk van de herinnering,
die daar op mij wacht
hoe kan je door met leven,
hoe kan je opnieuw opstaan,
als je, machteloos, een geliefde,
voor je ogen hebt zien doodgaan?
Hoe kan je door met leven,
als je bent bedrogen,
door degene die je liefhad,
je bent voorgelogen?
Hoe kan je door met leven,
als je hebt ervaren,
de ultieme Eenheid,
buiten ruimte en de tijd?
Hoe kan je door met leven,
als je zoveel te bieden hebt,
maar er is niemand,
aan wie je het kunt geven?
Hoe ga je door met leven,
als je zolang hebt moeten overleven,
wat doet men met de krijger,
wanneer de strijd is opgeheven?
Hoe ga je door met leven,
als je dingen zomaar weet,
die waren, zijn of komen,
soms mooi, soms wreed?
Het is een straf,
om in de stilte alleen te zijn,
met mijn zielenpijn,
mijn huid verandert,
van staal, in ivoor, tot porselein
Me echt begrijpen,
doet alleen de nacht,
die mij met zwarte smart,
opwacht,
me veracht,
minacht,
mijn herinnering verkracht,
terwijl ze lacht,
om mijn onmacht
Hoe ga je door met leven,
als het Diep van de oceaan?
hoe ga je door met leven,
als oog van de orkaan?
Hoe ga je door met leven,
als niemand je lijkt te verstaan?
Hoe ga je door met leven,
als je zielsverwant is heengegaan?
Hoe ga je door met leven,
wanneer een schaduw op je drukt,
al wat je veilig waande een illusie bleek,
wanneer al wat je lief had is weggerukt?
Hoe ga ik door met leven,
met de wijsheid die me is gegeven?
Wat doe ik met het leven,
wanneer ik weiger op te geven....?
Ik ga door met leven,
omdat ik zoveel heb te geven,
ik ga door met leven,
omdat ik brand van levenskracht,
als een flakkerende kaars,
in de minachtende nacht.
Ik ga door met leven,
voor het vuur, de schoonheid en de strijd,
ik ben de vrouw die ik zolang zocht,
en nooit raak ik haar meer kwijt
- Mirjam van Donselaar, 2015 -